Αντίο...

Αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση σε τούτο το ιστολόγιο.
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να γράφω πια εδώ.
Από αυτοσεβασμό και σεβασμό στο χρόνο που κλέβω από τα παιδιά μου και επειδή δεν γουστάρω να βρίσκω συνέχεια μπροστά μου ένα τείχος άρνησης (the wall), σας λέω γεια χαρά!

Η άρνηση που έζησα και ζω εδώ και πολλούς μήνες είναι εκπληκτική. Είναι μέσα και έξω από το σχολείο. Είναι μια καθολική άρνηση όλων των εμπλεκόμενων στην εκπαίδευση...Γι'αυτό και η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει αυτά τα χάλια!

Η άρνηση αυτή έχει πολλές μορφές και "δικαιολογίες".

Και τι δεν άκουσα...

"δεν έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε για την εφημερίδα του σχολείου μιας και πρέπει να καλύψουμε την ύλη"... (γι'αυτό έχουν γίνει παπαγαλάκια τα παιδιά μας... επειδή καλύπτουν την ύλη αλλά δεν ξέρουν τίποτα εκτός ...υλής...)

"και πού μπορεί να γίνει το θερμοκήπιο;" (προφανώς η αυλή δεν έχει αρκετό χώρο!)

και άλλα γεγονότα που δείχνουν παντελή αδιαφορία που από σεβασμό στα παιδιά μου ...σταματώ και δεν τα γράφω εδώ.

Σας αφήνω με ένα τραγούδι και ένα απόσπασμα από μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες (ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών) ...

Γιάννης Ζαμπετάκης





Carpe diem!
Cease the day, boys!
Make your lives extraordinary!





The wall...(μπορούμε να τον σπάσουμε?)