Το ιστολόγιο του Συλλόγου Γονέων του 7ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Φιλαδέλφειας, ένας χώρος διακίνησης εκπαιδευτικών ιδεών και ονείρων...πέρα και πάνω από την γκρίζα καθημερινότητα...
Το ιστολόγιο του Συλλόγου Γονέων του 7ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Φιλαδέλφειας, ένας χώρος διακίνησης εκπαιδευτικών ιδεών και ονείρων...πέρα και πάνω από την γκρίζα καθημερινότητα...
Η διεθνής θεατρική κοινότητα τιμά και φέτος την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου και σηματοδοτείται από ένα νέο μήνυμα προς την ψυχή και το πνεύμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καθιέρωσε τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το 1962 και, κάθε χρόνο, επιλέγει μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα - μέλος του, για να γράψει ένα μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα τη συγκεκριμένη ημέρα και μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλον τον κόσμο.
Οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς και πολλοί άλλοι έχουν καταθέσει τη γραφή και τις σκέψεις τους γι’ αυτόν τον σκοπό.
Με την υπογραφή του Ντάριο Φο
Το μήνυμα αυτής της χρονιάς ανέλαβε ο ιταλός κωμικός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης, συνθέτης και βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Ντάριο Φο. Ο 87χρονος καλλιτέχνης, που αναφέρεται ως «ο συγγραφέας, ο οποίος μιμείται τους γελωτοποιούς της Μέσης Ανατολής και πληγώνει την εξουσία και προασπίζεται την αξιοπρέπεια των κατατρεγμένων» γράφει: «Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επέλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte, διώχνοντας τους από τη χώρα.
Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης. Επομένως, οι κυβερνώντες δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.
Τουναντίον, κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά, για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολη θέση, μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.
Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του θεάτρου Tordonina, το οποίο - σύμφωνα με τους ηθικολόγους - είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.
Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στη λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας.
Σε ένα γράμμα που απηύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «Ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου. Έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα, που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς, όμως, ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο.
Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή από αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό, είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».
Επομένως, η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους, που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι - μέσα από αυτό τον περιορισμό - θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».